Als je, zoals deze Canadese dame, geboren wordt in huis waar muziek regeert en als je vader de gevierde legende Gene MacLellan is -die onder meer “Snowbird” schreef voor Anne Murray en “Put Your Hands in the Hans” voor Ocean”-, dan is het niet denkbeeldig dat je een deel van je carrière aan die vader wijdt. Dat is exact wat de in Prince Edward Island vertoevende zangeres de voorbije vier jaar deed: ze zette haar eigen muzikale ambities tijdelijk opzij en ging de hort op om de muzikale erfenis van haar papa te eren en er mee voor te zorgen dat die erfenis niet in de nevelen van de tijd ging vervagen. Dat deed ze middels een CD, een podiumshow en een documentaire, die allemaal over wijlen haar vader gingen. Zoiets slorpt tijd en energie op, maar het is ook redelijk effectief, zeker als je, zoals Catherine, onder eigen naam al aan de Awards-tafel mocht verschijnen: dan wordt er geluisterd naar wat je komt vertellen.

In de tussentijd kwamen de eigen songs ook opborrelen en daarvan staan er nu veertien op haar nieuwe en zesde CD, die bulkt van de overpeinzingen over het leven, zijn kansen en teleurstellingen. Een echtscheiding is er zo eentje en die van Catherine speelde kennelijk een rol in de totstandkoming van een aantal van de songs op deze plaat, waarom ook trouwe kompaan Chris Gauthier weer een toonaangevende rol speelt met zijn veelzijdige gitaarspel, dat trouwens heel mooi vervolledigd wordt door de snarenkunsten van Mark Westberg, die we kennen van bij David Francey.

Het besef dat je leven soms niet die richting uitgaat, die je gehoopt had, of ronduit het tegenovergestelde van je hoop en dromen blijkt te herbergen, leidde tot een aantal van de rustige, dromerige songs over “ermee ophouden en opnieuw beginnen”. Dat leidt tot een al bij al heel mooie, rustige, bij momenten wat brave plaat, waarop nochtans de heerlijke, kristalheldere stem van Catherine volop kan schitteren en waarop zij heel af en toe ook haar Ierse (of zijn het Schotse?) roots kan etaleren, zoals in “The Tempest.

Een nummer als “Waiting for my Love” zou menig songschrijver jaloers maken: knappe melodie, fraai arrangement en een tekst waaruit zelfkennis en hoop spreken en samen met afsluiter “Too Many Hearts” een erg mooi duo om een plaat af te ronden, die ik alleen maar onder de noemer “erg mooi” kan situeren. Catherine MacLellan was al een tijdje méér dan “de dochter van…” en deze plaat is een nieuwe mijlpaal in haar eigen carrière die, dat weet ik zeker, ooit een echt meesterwerk zal opleveren. Maar “heel mooi” is ook lang niet slecht….

(Dani Heyvaert)